- English
- Español
- Português
- русский
- Français
- 日本語
- Deutsch
- tiếng Việt
- Italiano
- Nederlands
- ภาษาไทย
- Polski
- 한국어
- Svenska
- magyar
- Malay
- বাংলা ভাষার
- Dansk
- Suomi
- हिन्दी
- Pilipino
- Türkçe
- Gaeilge
- العربية
- Indonesia
- Norsk
- تمل
- český
- ελληνικά
- український
- Javanese
- فارسی
- தமிழ்
- తెలుగు
- नेपाली
- Burmese
- български
- ລາວ
- Latine
- Қазақша
- Euskal
- Azərbaycan
- Slovenský jazyk
- Македонски
- Lietuvos
- Eesti Keel
- Română
- Slovenski
- मराठी
- Srpski језик
Tofacitinib Effectiever, alleen en in combinaties, dan niet-biologische DMARDS
2022-02-25
Tofacitinib (op de markt gebracht onder de merknaam Xeljanz) is een orale Janus-kinaseremmer die momenteel is goedgekeurd voor de behandeling van RA. Het is ontwikkeld in een uniek publiek-private samenwerking tussen de National Institutes of Health en Pfizer. Het medicijn, hoewel het gepaard gaat met enkele belangrijke veiligheidsproblemen en een waarschuwingsdoos voor mogelijk letsel en overlijden als gevolg van infecties en andere bijwerkingen, kan niet alleen potentieel hebben voor RA-behandeling, maar ook voor sommige dermatologische aandoeningen.
Patiënten met RA worden vaak gelijktijdig behandeld met glucocorticoïden (GC's) om ontstekingssymptomen onder controle te houden. Het doel van de review was om te bepalen of de aan- of afwezigheid van orale GC's een effect heeft op de werkzaamheid van tofacitinib als monotherapie of in combinatie met niet-biologische DMARD's.
De werkzaamheidsgegevens van tofacitinib werden geanalyseerd uit zes fase 3-onderzoeken. Gegevens werden samengevoegd van vier onderzoeken waarin patiënten met onvoldoende respons (IR) op MTX, biologische/niet-biologische DMARD's of TNF-remmers (TNFi) tofacitinib kregen in combinatie met MTX of andere niet-biologische DMARD's.
Gegevens uit twee P3-studies naar monotherapie met tofacitinib, ORAL Solo (bij DMARD-IR-patiënten) en ORAL Start (bij MTX-naïeve patiënten), werden afzonderlijk geanalyseerd. In het klinische P3-programma voor tofacitinib moesten patiënten die GC's kregen (‰¤10 mg/dag prednison of equivalent) voorafgaand aan opname, gedurende het hele onderzoek op een stabiele dosis blijven.
In totaal werden 3.200 met tofacitinib behandelde patiënten in de analyse opgenomen. De resultaten tonen aan dat 279 (57%) en 354 (46%) met tofacitinib behandelde patiënten in de P3-monotherapieonderzoeken ORAL Solo en ORAL Start gelijktijdig respectievelijk GC's gebruikten, evenals 1.129 (58%) met tofacitinib behandelde patiënten in de gepoolde P3-combinatiestudies. Binnen elk onderzoek waren de demografie en ziektekenmerken bij aanvang vergelijkbaar, ongeacht het gelijktijdige GC-gebruik.
Met tofacitinib behandelde patiënten hadden voor bijna alle werkzaamheidseindpunten een significant grotere respons op de behandeling in vergelijking met de vergelijkingsarmen. Gelijkaardige reacties werden waargenomen met tofacitinib, ongeacht het gelijktijdige GC-gebruik.
Patiënten met RA worden vaak gelijktijdig behandeld met glucocorticoïden (GC's) om ontstekingssymptomen onder controle te houden. Het doel van de review was om te bepalen of de aan- of afwezigheid van orale GC's een effect heeft op de werkzaamheid van tofacitinib als monotherapie of in combinatie met niet-biologische DMARD's.
De werkzaamheidsgegevens van tofacitinib werden geanalyseerd uit zes fase 3-onderzoeken. Gegevens werden samengevoegd van vier onderzoeken waarin patiënten met onvoldoende respons (IR) op MTX, biologische/niet-biologische DMARD's of TNF-remmers (TNFi) tofacitinib kregen in combinatie met MTX of andere niet-biologische DMARD's.
Gegevens uit twee P3-studies naar monotherapie met tofacitinib, ORAL Solo (bij DMARD-IR-patiënten) en ORAL Start (bij MTX-naïeve patiënten), werden afzonderlijk geanalyseerd. In het klinische P3-programma voor tofacitinib moesten patiënten die GC's kregen (‰¤10 mg/dag prednison of equivalent) voorafgaand aan opname, gedurende het hele onderzoek op een stabiele dosis blijven.
In totaal werden 3.200 met tofacitinib behandelde patiënten in de analyse opgenomen. De resultaten tonen aan dat 279 (57%) en 354 (46%) met tofacitinib behandelde patiënten in de P3-monotherapieonderzoeken ORAL Solo en ORAL Start gelijktijdig respectievelijk GC's gebruikten, evenals 1.129 (58%) met tofacitinib behandelde patiënten in de gepoolde P3-combinatiestudies. Binnen elk onderzoek waren de demografie en ziektekenmerken bij aanvang vergelijkbaar, ongeacht het gelijktijdige GC-gebruik.
Met tofacitinib behandelde patiënten hadden voor bijna alle werkzaamheidseindpunten een significant grotere respons op de behandeling in vergelijking met de vergelijkingsarmen. Gelijkaardige reacties werden waargenomen met tofacitinib, ongeacht het gelijktijdige GC-gebruik.
De onderzoekers zouden graag een gerandomiseerde klinische studie zien bij GC-naïeve patiënten met RA om het effect van de toevoeging van GC's op de werkzaamheid van tofacitinib te bepalen.
